Czym jest styl przywiązania i jak wpływa na związki, które budujesz?

Przywiązanie jest definiowane jako specyficzny rodzaj relacji społecznej, oparty na emocjonalnej więzi, wykształcany początkowo pomiędzy dzieckiem a opiekunem, zwykle matką, następnie z innymi osobami (Szpitalak, 2010). Zachowania przywiązaniowe tworzą się już od najmłodszych lat i można zaobserwować je we wczesnym dzieciństwie. Przywiązanie konsoliduje się w dzieciństwie i opisywane jest jako więź uczuciowa, która raz ustalona przejawia tendencję do utrwalania się w kontakcie z kolejnymi osobami (Bowlby, 2007). We wczesnym okresie życia tworzy się więź między dzieckiem a najbliższym opiekunem, z którym utrzymuje interakcje, najczęściej tą osobą jest matka. Wczesnodziecięce doświadczenia wyniesione z relacji z opiekunem przekładają się na późniejsze funkcjonowanie jednostki i jej wchodzenie w relacje z innymi osobami. Samo przywiązanie odgrywa kluczową rolę w wyjaśnieniu kwestii, dlaczego ludzie potrzebują drugiej osoby do życia. W dzieciństwie obecność rodzica jest niezbędna do zapewnienia osobie poczucia bezpieczeństwa, a także budowania więzi. W późniejszym czasie od stylu przywiązania zależeć będą związki z innymi ludźmi.

Jakie możemy wyróżnić style przywiązania?

Na podstawie badań, których przebieg opisano powyżej, Ainsworth wyróżniła trzy style przywiązania: bezpieczne, unikający i ambiwalentny. Ale czym jest styl przywiązania?

Styl przywiązania jest to utrwalony wzorzec poznawczo-emocjonalno–behawioralny, który obejmuje przekonania, oczekiwania i działania jednostki mające na celu sprowokowanie innych osób do gratyfikacji jej potrzeby poczucia bezpieczeństwa ( Mandal, Zalewska, 2012). W skrócie jest to sposób, w jaki wchodzimy w relacje z drugą osobą, jak wyglądają nasze związki.

Bezpieczny styl przywiązania

tworzy się wtedy, gdy dziecko czuje się kochane i chronione. Wytworzeniu się u dziecka tego stylu przywiązania sprzyja częsty i długotrwały kontakt z obiektem przywiązania, responsywność obiektu przywiązania na nie sygnały dziecka oraz umiejętność reagowania na sygnały w adekwatny sposób. Dziecko przywiązane bezpiecznie poszukuje kontaktu z obiektem przywiązania ( Melka-Roszczyk, 2021). Jednocześnie eksploruje otoczenie, a w trudnej chwili szuka schronienia u rodzica. Osoba z bezpiecznym stylem przywiązania nie problemu z wchodzeniem w nowy związek, w relacji z inną osobą czuje się w porządku.

Unikający styl przywiązania

O tym stylu mówimy wtedy, kiedy dziecko reaguje silnym cierpieniem na separację z matką lub opiekunem. Ten rodzaj przywiązania jest wynikiem słabej dostępności matki lub opiekuna podstawowego. Dzieci przyzwyczajają się, że ich opiekun nie zawsze będzie z nimi, kiedy będą tego potrzebować. Osoby o tym stylu przywiązania unikają bliskości, co wiąże się z mniejszym zaangażowaniem w relacje oraz dążeniem do uniezależnienia się od romantycznego partnera.

Ambiwalentny styl przywiązania

rozwija się wtedy, gdy główny opiekun nie spełnia potrzeb dziecka w spójny sposób. Dziecko nie ma całkowitej dostępności do obiektu zaufania. Obiekt przywiązania jest niestabilny – pojawia się i znika, brak też jakiegokolwiek schematu pozwalającego przewidzieć, kiedy będzie dostępny, a kiedy nie ( Melka-Roszczyk, 2021). W dorosłym życiu osoby o ambiwalentnym stylu przywiązania boją się, że partner je zostawi. Mają obawy, że nie są wystarczająco atrakcyjne, boją się okazywać swoich uczuć z obawy, że druga strona ich nie odwzajemni. Dodatkowo mają tendencję do zbyt dużego przywiązania się w związku, często pojawia się poczucie, że jeśli ten związek się rozpadnie, to nikogo już nie znajdą.

Trudno Ci zbudować satysfakcjonujący związek? Umów wstępną, darmową konsultację z psychologiem, który pomoże Ci rozeznać się w trudnościach i pomoże dobrać odpowiednią metodę pracy: UMÓW DARMOWĄ KONSULTACJĘ Z PSYCHOLOGIEM